Rozdział 40

Dławiłam się własnymi łzami, które wciąż wypływały z moich oczu i moczyły już i tak zalane policzki. Uklękłam i schowałam twarz w dłonie, miałam nadzieję, że to pomoże mi się uspokoić. Niestety po chwili dostałam przeraźliwego kaszlu, który jeszcze bardziej uniemożliwiał mi oddychanie. Starałam się łapać płytkie oddechy aż w końcu byłam w stanie normalnie wdychać i wydychać powietrze. Wstałam z podłogi i upewniwszy się, że drzwi zamknęłam na zamek, przeszłam do salonu. Zasłoniłam okna i ocierając rękawem bluzy zapuchnięte oczy, weszłam na górę. Byłam na siebie tak strasznie zła, wiedziałam że to wszystko mogłoby się zmienić, gdybym tylko znalazła w sobie tyle odwagi i powiedziała mu że chcę dać 'nam' szansę. Wiedziałam, że to wszystko zależy tylko i wyłącznie ode mnie, ale mimo to nie byłam w stanie tego zrobić. Wzięłam pierwszą rzecz, która znalazła się pod moją ręką i po prostu rzuciłam ją przed siebie. Skarbonka roztrzaskała się o ścianę, a w tym samy momencie z dołu dało się usłyszeć głośne walenie do drzwi. Nie miałam ochoty z nikim rozmawiać. Oparłam się plecami o ramę łóżka i rękoma zakryłam uszy. Hałas nie ustawał, a ja coraz bardziej miałam go dość. Zbiegłam po schodach na dół i podeszłam bliżej drzwi.

- Monika! Otwórz! - słyszałam krzyk Liama
- Zostaw mnie! - krzyknęłam i oparłam się o drzwi
- Ja nie żartuję! Słyszałem hałas. Masz otworzyć te drzwi w tej chwili!
- Liam, proszę. Zostaw mnie. - powiedziałam błagalnym głosem tak by usłyszał


Walenie ustało, miałam nadzieję, że chłopak sobie odpuścił i naprawdę wróci do siebie. Niestety nadzieja matką głupich.

- Wybiegłaś, nikt nie wie czemu. Niall ci coś zrobił? - zapytał, chociaż wiedział że byłoby to niemożliwe
- Nie. - wydukałam jedynie
- Otwórz.

Zrezygnowana odwróciłam się przodem i lekko przekręciłam zamek. Wiedziałam, że chłopak nie odpuści.

- Nic ci nie jest? - pokręciłam przecząco głową - Dlaczego wybiegłaś? -  zapytał ale gdy zobaczył moją znów mokrą od płaczu twarz jedyne co zrobił to, przytulił mnie
- Jestem taka głupia. - powiedziałam łamiącym się głosem
- Nie jesteś głupia. Nie mów tak. Co się stało?
- Dlaczego nie mogę mu po prostu powiedzieć, że coś do niego czuję i być najszczęśliwszą dziewczyną na ziemi? - zapytałam niemal szeptem, a kolejna fala łez popłynęła z moich oczu

Liam odsunął mnie od siebie na długość ramion i przyjrzał mi się dokładnie. Widziałam lekkie zdziwienie na jego twarzy, które najwyraźniej spowodowane było moim nagłym wyznaniem miłości które dotyczyło jego kolegi. Wiedziałam, że jemu mogę zaufać i wiedziałam również, że nie powie tego nikomu. Poczeka aż sama będę gotowa by powiedzieć co czuję. Po chwili pokręcił głową i znów mocno do siebie przytulił.

- W końcu przyznałaś się do swoich uczuć przed samą sobą. - poczułam jak się uśmiecha, składając pocałunek na moim czole
- Zostaniesz ze mną? - zapytałam nadal nie odrywając głowy od jego torsu
- Wiesz, że tak. - rzucił i zamknąwszy drzwi na zamek, pociągnął mnie za rękę w stronę kuchni - Zrobię ci coś do picia. - rzucił, a ja usiadłam na krzesełku
- Pójdę się ogarnąć. - szepnęłam i wstałam - Liam.. - chłopak odwrócił się w moją stronę - Przepraszam.
- Za co? - zapytał zdziwiony
- Nie powinnam obarczać cię swoimi problemami. Nie chciałam też żebyście się o mnie martwili. Ciągle coś komplikuję. - mówiąc to, moje palce wydawały mi się bardzo ciekawe

Brunet odstawił szklankę i podszedł do mnie. Uniósł lekko mój podbródek, zmuszając mnie tym samym, bym na niego spojrzała. Na jego twarzy malował się szczery uśmiech, tak słodki i pocieszający, że mimowolnie i ja lekko uniosłam swoje kąciki. Nie potrzebowaliśmy słów, ten gest uświadomił mi że jestem dla niego ważną i że mogę zawsze na nim polegać. Pogładził jeszcze lekko mój policzek, by po chwili znów stać przy blacie i przygotowywać jakieś napoje. Westchnęłam i ruszyłam do łazienki. Szybko zmyłam resztkę makijażu jaka została na mojej twarzy. Pomyślałam, że od razu przebiorę się w coś wygodniejszego więc przeszłam do sypialni i założyłam to co miało być moją dzisiejszą pidżamą.

Oczywiście nie obyło się bez wtargnięcia do pokoju, podczas gdy ja byłam w samej bieliźnie.

- Liam! - krzyknęłam i tupnęłam nogą
- Przepraszam, myślałem że jesteś w łazience. - powiedział speszony
- Mógłbyś...? - zrobiłam znaczącą minę, a on po chwili odwrócił się tyłem - Co chciałeś z mojego pokoju?
- Laptopa. - rzucił jedynie
- To weź go. - odparłam zakładając spodenki, a następnie łapiąc za koszulkę

Chłopak posłuchał i już po chwili z biurka zabierał urządzenie jak i ładowarkę, która leżała obok.

- Zamówiłem pizze. - dodał po chwili
- Jej! - krzyknęłam z uśmiechem, związując włosy w kucyk
- Idziesz? - zapytał spoglądając na mnie niepewnie
- Idę. - oznajmiłam i ruszyłam za nim na dół

Rozsiedliśmy się wygodnie na kanapie, Li posiedział chwilę na komputerze, a następnie go zamknął. Usłyszeliśmy dzwonek do drzwi więc poszłam je otworzyć i już po chwili wracałam do salonu z dwoma pudełkami gorącej pizzy. Włączyliśmy sobie 'Batmana' i zaczęliśmy opróżniać pudełka. 

- Dziwne, że przyszedłeś sam. - rzuciłam po kilkunastu minutach ciszy
- Zayn chciał przyjść ze mną ale powiedziałem mu żeby został. - odpowiedział brunet nie odrywając wzroku od ekranu
- Czemu?
- Wiedziałem, że łatwiej będzie ci porozmawiać ze mną. 
- Wiem, że go bardzo lubisz ale właśnie dlatego nie powiedziałabyś mu tego, co powiedziałaś mi. - wzruszył ramionami
- Ciebie też bardzo lubię. 
- Wiem ale ja jestem dla ciebie jak brat, a Zayn niekoniecznie... - już chciałam się odezwać ale przerwał mi - Nie zaprzeczaj... Uh przegapiłem najlepszy moment! - zajęczał

Ja jedynie pokręciłam głową z politowaniem. Co miał na myśli mówiąc, że Zayna niekoniecznie? Rzeczywiście pewnie Mulatowi nie powiedziałabym tego co powiedziałam jemu, ale no bez przesady. Nie róbmy z tego czegoś nadzwyczajnego. Film dobiegał końca, a Liam usnął. Wzięłam koc by go nim przykryć, gdy zaczął dzwonić jego telefon. Szybko go złapałam i odebrałam tak by chłopak się nie obudził.

- Liam przypomnij chłopakom, że juro o piętnastej wywiad. - usłyszałam, rozpoznając głos Paula
- Jasne, że im przypomnę. - odpowiedziałam z uśmiechem
- Oni znowu u ciebie? - zapytał i wiedziałam że się uśmiecha
- Tylko Li. Usnął na kanapie, czyli normalka. - westchnęłam
- Hah. Przyjedziesz jutro z nimi?
- Możliwe. Jeszcze zobaczę, bo w końcu wypadałoby zabrać się za dobieranie sprzętu.
- Wiesz, że jesteś mile widziana jak coś to przyjeżdżaj. 
- Oczywiście, szefie. - zaśmiałam się
- Dobra, dobra. - zaśmiał się - No nic, to dobranoc i śpij dobrze.
- Ty też. - rozłączyliśmy się, a ja odłożyłam telefon

Zanim ruszyłam do siebie dałam jeszcze Liam'owi buziaka w policzek i poprawiłam przykrywający go koc. Potem skierowałam się na górę, gdzie od razu położyłam się do łóżka. Budzik ustawiłam na dziesiątą żeby nie spać znów do nie wiadomo której. 
Obudziło mnie piszczenie urządzenia, gdy je wyłączyłam i chciałam rozłożyć się na łóżku coś mi w tym przeszkodziło, a dokładniej ktoś. Od razu wiedziałam kto leży obok. Więc odwróciłam się twarzą w jego stronę i spojrzałam w już lekko uchylone oczy.

- Co tu robisz? - wychrypiałam zaspana
- Masz niewygodną kanapę. - wyszczerzył się
- Wiesz, że obok są jeszcze inne sypialnie?
- Wiem. - wzruszył ramionami 
- Macie dzisiaj wywiad o piętnastej. 
- Musze przypomnieć chłopakom. - westchnął i zaczął zbierać się z łóżka

 Dopiero teraz zorientowałam się, że jest w samych bokserkach, które uwydatniały niektóre miejsca. Właśnie się przeciągał pokazując przy tym wyrzeźbione plecy, a następnie odwracając się znów w moją stronę przeczesał palcami swoje rozczochrane włosy i podrapał po zarośniętej brodzie. Przez chwilę przyglądałam mu się uważnie i uświadomiłam sobie, że jest naprawdę hm... interesującym chłopakiem. Sama zaśmiałam się ze swoich myśli i przeciągnąwszy się ruszyłam na dół żeby zrobić jakieś śniadanie. Postawiłam dzisiaj na jajecznicę, która zrobiłam dość szybko i rozłożyłam na dwa talerze.

- Jedziesz z nami? - zapytał szatyn siadając na krzesełku
- Tak, Paul mówił żebym wpadła. - uśmiechnęłam się
- Jadę dzisiaj autem więc możesz jechać ze mną i Harrym. 
- Ok. O której mam być gotowa?
- O czternastej. - uśmiechnął się i kontynuował pałaszowanie śniadania

Po skończonym posiłku wstawiłam brudne naczynia do zmywarki, która następnie włączyłam. Pożegnałam się z Liam'em i poszłam wziąć kąpiel. Spędziłam pod prysznicem blisko godzinę. W końcu, gdy spod niego wyszłam zaczęłam suszyć włosy i nakładać lekki makijaż. Około dwunastej wyszłam z łazienki i przemieściłam się do sypialni, gdzie wybrałam ubranie i dokończyłam fryzurę. 

Przejrzałam się jeszcze ostatecznie w lustrze i byłam zadowolona z efektu jaki osiągnęłam. Mocno czerwone usta nadawały lekko drapieżnego wyglądu ale i kusiły co bardzo było mi na rękę. O czternastej usłyszałam trąbienie więc założyłam buty, chwyciłam torebkę i wyszłam z domu. Zmierzając do auta widziałam rozdziawioną buzię Payna, któremu mój wygląd wyraźnie pasował. 



_________________
Długo kazałam Wam na niego czekać i mimo to jest tak do dupy. Bardzo Was przepraszam! Nie wiem czemu go dodaję... ;c